Υπουργείο Παιδείας εναντίον δημόσιων σχολείων: Συγχωνεύσεων συνέχεια...

του Φάνη Παππά

Γιατί δύο τμήματα των 13 μαθητών να μην συγχωνευτούν σ΄ ένα των 26 και να κάνουμε και λίγη οικονομία; Γιατί να πληρώνουμε δύο διευθυντές όταν με ένα κάνουμε το ίδιο καλά τη δουλειά;[1] Καλόπιστα ίσως ερωτήματα κάποιου που όμως δεν έχει ουσιαστική γνώση της σχολικής καθημερινότητας.

Τέτοιου είδους κι άλλα «πιασάρικα» επιχειρήματα όπως και «παιδαγωγικούς λόγους» [2] [2α] επικαλέστηκε ο Υφυπουργός Παιδείας για να δικαιολογήσει τις συγχωνεύσεις σχολείων σε επίκαιρη ερώτηση του ΚΚΕ. Είπε επίσης: «Έχουμε ολόκληρα χωριά, που δυστυχώς λόγω της αστυφιλίας ερήμωσαν» [3] [3α] και «Πάνω απ' όλα έδρασα με τη λογική των μεταρρυθμίσεων, για να έχουμε καλύτερη Παιδεία για τα παιδιά μας και καλύτερα σχολειά - τίποτα άλλο από εκεί και πέρα».[4] [4α] Τόνισε την ίδρυση πέντε δημοτικών σχολείων και δώδεκα νηπιαγωγείων στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τεσσάρων ημερησίων ΕΠΑΛ και δέκα εσπερινών ΕΠΑΛ στη δευτεροβάθμια. [5] [5α]
Όλα αυτά σε μια προσπάθεια να υπερασπιστεί μια πολιτική που, πάντα σύμφωνα με τον ίδιο, συγχώνευσε διακόσια τριάντα ένα σχολεία, σε όλες τις βαθμίδες συνολικά, και τα έκανε εκατόν δεκατέσσερα.[6] Πιο συγκεκριμένα, το Υπουργείο Παιδείας με απόφασή του από 12/05/2014 ανακοίνωσε τη συγχώνευση 128 δημοτικών και 74 νηπιαγωγείων, την κατάργηση 15 δημοτικών σχολείων και 30 νηπιαγωγείων. Παράλληλα, συγχωνεύονται 16 γυμνάσια και λύκεια, 12 ΕΠΑΛ, ενώ καταργούνται ένα γυμνάσιο και τρία ΕΠΑΛ. Τα περισσότερα σχολεία που συγχωνεύονται βρίσκονται στην Αττική.

Παράλληλα με τη συγχώνευση σχολείων, αλλά και ανεξάρτητα απ’ αυτή, προχωρά και η συγχώνευση τμημάτων, με αποτέλεσμα να έχουν αυξηθεί τμήματα τάξεων από 18- 20 μαθητές σε 23 με προοπτική έως και 27, αριθμοί που χειροτερεύουν τις συνθήκες μάθησης. Τελικά επιδιώκεται η δημιουργία μεγάλων σχολικών συγκροτημάτων 350 και άνω μαθητών με πολυπληθή τμήματα, καθώς έτσι εξυπηρετείται μια διττή στόχευση: λιγότεροι δάσκαλοι, αίθουσες κοκ, άρα και κόστος, και μεγαλύτερη συγκέντρωση μαθητών, άρα ευνοϊκότεροι όροι διείσδυσης των ιδιωτών με τη μορφή χορηγών και όχι μόνο. Πραγματικά, «παιδαγωγική» προσέγγιση στην εκπαιδευτική πραγματικότητα!!!

Επιπλέον, γεμίζουν τα σχολεία με κακοπληρωμένους και χωρίς δικαιώματα εκπαιδευτικούς και εργαζόμενους (καθαριστές, επιστάτες, τραπεζοκόμους) ΕΣΠΑ που σήμερα είναι κι αύριο δεν είναι. Για παράδειγμα, αυτόν τον Ιούνιο απολύονται δάσκαλοι και εργαζόμενοι ΕΣΠΑ μετά από 7 και 5 μήνες δουλειάς αντίστοιχα, χωρίς να ξέρουν αν και πότε θα ξαναδουλέψουν. Ακόμα και οι, κατ’ ευφημισμόν πλέον, μόνιμοι εκπαιδευτικοί κι εργαζόμενοι, μετά την επίθεση στα οικονομικά και εργασιακά τους δικαιώματα τις 2 τελευταίες δεκαετίες, χαίρουν μόνο του προνομίου του ότι δεν είναι (ακόμα) άνεργοι, όπως το 30% περίπου των κατοίκων αυτής της χώρας.

Αυτές οι εξελίξεις είναι ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ της πολιτικής που στοχεύει να υποβαθμίσει έως και να διαλύσει όλες τις δομές που μέχρι πριν μερικά χρόνια έστω και λειψά προστάτευαν κοινωνικά δικαιώματα του λαού, όπως της δημόσιας δωρεάν Παιδείας, Υγείας κλπ. Πάει χέρι χέρι και με τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων και άλλων Υπηρεσιών που βοηθούσαν συμπολίτες μας που είχαν ανάγκη.

Η ευθύνη πέφτει στη σημερινή συγκυβέρνηση, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που, πολλά χρόνια πριν την κρίση, υλοποιεί πολιτικές που χειροτερεύουν την Παιδεία στα δημόσια σχολεία υπέρ του ιδιωτικού, τελικά, τομέα. Οι συγχωνεύσεις, η αξιολόγηση, η κατηγοριοποίηση σχολείων, το κουπόνι του μαθητή, η υποχρηματοδότηση, ακόμα- ακόμα κι αυτή η περίφημη Τράπεζα Θεμάτων της Α΄ Λυκείου, (που να μην εκπλαγούμε αν τη δούμε να «κατεβαίνει» και στο Γυμνάσιο ή παρακάτω), είναι «κρίκοι» μιας ενιαίας πολιτικής της ΕΕ για την εκπαίδευση, που αποφασίστηκε, αντανακλώντας τις ανάγκες του κεφαλαίου όπως εκφράστηκαν στη συνθήκη του Μάαστριχτ, στα μέσα της δεκαετίας του ΄90, με τελικό στόχο τη δημιουργία του «σχολείου της αγοράς». Ενός σχολείου που θα καταργεί στην πράξη τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας, είτε μέσω της απλής αύξησης του αριθμού των μαθητών ανά τμήμα, είτε μέσα από εύηχες «ψευτο»επιστημονικές «καινοτόμες» δράσεις που σπάνε το ενιαίο της Παιδείας, προωθώντας ληξιπρόθεσμες δεξιότητες αντί για στέρεες γνώσεις των βασικών νόμων της φύσης και της κοινωνίας.

Γονείς, εκπαιδευτικοί και μαθητές πρέπει να εκφράσουμε την αντίθεσή μας στο τσουβάλιασμα των παιδιών. Δεν θέλουμε να μετατραπούν τα σχολεία μας σε απρόσωπα μεγαθήρια, εχθρικά για μαθητές και δασκάλους. Τα παιδιά δεν είναι απλά λογιστικά νούμερα για να χωρέσουν σε αυτά τα σχολεία και με προοπτική να στοιβάζονται σε πολυπληθή τμήματα. Ούτε είναι «πειραματόζωα» σε σχολεία όπου η παιδαγωγική σχέση δασκάλου- μαθητή εξαφανίζεται για την ευημερία των αριθμών. Τα λειτουργικά προβλήματα τέτοιων σχολείων- μεγαθηρίων θα είναι πολύ οξυμμένα, αν συνυπολογίσουμε και τη συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση τους. Συγχρόνως και το έργο των εκπαιδευτικών δυσχεραίνει σε υπερβολικό βαθμό και κάποιοι απ΄ αυτούς χάνουν τις οργανικές θέσεις τους, που σημαίνει πως είναι «στον αέρα» ψάχνοντας σχολείο για να διδάξουν.

Επιστρέφοντας δε, στα ερωτήματα της εισαγωγής, ας αναλογιστούμε: όσο περισσότεροι μαθητές σε ένα τμήμα, τόσο λιγότερος χρόνος αναλογικά για να ασχοληθεί με τον κάθε μαθητή ο δάσκαλος και συγκριτικά περισσότερες αφορμές για φασαρία ή απόσπαση της προσοχής των παιδιών. Όποιος ξέρει την πραγματικότητα της σχολικής τάξης (ή δεν την έχει ξεχάσει αποκομμένος στη «θεωρία» κάποιου μεταπτυχιακού ή διδακτορικού), γνωρίζει πως, πάνω από τους 20, κάθε προστιθέμενος μαθητής αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τη δυσκολία κατάκτησης της ύλης για όλους. Απ’ αυτήν την άποψη, δεν είναι καθόλου τυχαίο το πάγιο και μακροχρόνιο αίτημα του εκπαιδευτικού κινήματος για 20 μαθητές ανά τμήμα σε Δημοτικά- Γυμνάσια- Λύκεια και 15 σε Νηπιαγωγεία. Συνεπώς, αυτά τα δύο νούμερα θα ’πρεπε να είναι απαραβίαστα για όποιον θέλει να αρχίσει να υποστηρίζει ότι νοιάζεται για τη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία.

Ακόμα και στο ερώτημα του ενός διευθυντή αντί για δύο (στα υπό συγχώνευση σχολεία), όποιος ξέρει στο ελάχιστο τη γραφειοκρατική «χιονοστιβάδα» που αντιμετωπίζουν καθημερινά τα σχολεία με τον «χαφιέ»- my school, τα ΕΑΕΠ που μετατρέπουν και τα Δημοτικά σε πρόωρα μίνι- Γυμνάσια και λοιπές απαιτήσεις απ’ την πλευρά ΥΠΑΙΘ προς «τις τελευταίες τρύπες του ζουρνά», δηλ. τις σχολικές μονάδες, καταλαβαίνει ότι κανονικά θα έπρεπε να υπήρχε και γραμματειακή υποστήριξη σ’ όλα τα σχολεία από διοικητικούς μόνιμους υπαλλήλους.

Πώς πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτήν την πολιτική απ’ τη σκοπιά των συμφερόντων μας και της υπεράσπισης της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας; «Αν δεν σπάσεις αυγά, ομελέτα δεν φτιάχνεις». Εύκολες λύσεις πλέον δεν υπάρχουν. Ούτε λύσεις ανάθεσης σε τρίτους. Αποτελεί χρέος κάθε απλού πολίτη «να κατέβει στο δρόμο», μιας και «τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά όλα κατακτιούνται» με τη μαζική συμμετοχή στην πολιτική πάλη. Πρέπει να οικοδομηθεί ένα πλατύ αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο που θα καταδικάζει την πολιτική της συγκυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Παιδεία και θα έρθει κατ’ αρχήν τουλάχιστον σε ρήξη με αυτές τις Ευρωενωσιακές επιλογές, που ναρκοθετούν το μέλλον των παιδιών μας.

Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς μέσα απ’ τους Συλλόγους, τις ΕΛΜΕ και τις Ενώσεις τους, τα εργατικά συνδικάτα πρέπει από κοινού να κάνουν δική τους υπόθεση τη μάχη ενάντια στις συγχωνεύσεις και στις καταργήσεις σχολείων, ώστε να μην κλείσει κανένα σχολείο. Επιπρόσθετα, πρέπει να αγωνιστούν για σύγχρονη αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία, με πλήρως καλυμμένες τις ανάγκες σε προσωπικό με μόνιμη και σταθερή σχέση εργασίας (εκπαιδευτικούς γενικής και ειδικής αγωγής, ψυχολόγους, επιστάτες, καθαριστές –στριες κλπ).

Το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας αξίζουν πολύ περισσότερα…!


Πηγή: http://diktyogoneon.blogspot.gr/